Vanaf 1945 werd het ontwikkelen van specifieke woonvormen voor ouderen een speerpunt in het ouderenbeleid en een toetssteen van het ideaal van de verzorgingsstaat.

Nergens werden er zoveel specifieke voorzieningen voor ouderen gebouwd als in Nederland. De verschillende typen onderscheidden zich vooral op het vlak van de integratie van zorgvoorzieningen.
Kritiek op het institutionele karakter van de ouderenzorg en de noodzaak tot bezuiniging brachten sinds de jaren zeventig een ontwikkeling op gang die uiteindelijk zou leiden tot het scheiden van wonen en zorg. De wijk werd steeds nadrukkelijker het kader waarbinnen een rijkgeschakeerd palet aan voorzieningen werd ingericht. 
 
De architectuur van wonen en zorg voor ouderen staat ook vandaag de dag volop in de belangstelling. In dit boek wordt het krachtenveld waarin de ouderenzorg gestalte krijgt door middel van een historisch onderzoek in beeld gebracht. In thematische essays worden bepalende ontwikkelingen uitgediept, zowel in tekst als in beeld.

Een vijftigtal bijzondere projecten wordt vervolgens in detail beschreven en aan de hand van veel beeldmateriaal gepresenteerd.

Dit boek geeft daarmee niet alleen een overzicht van vijfenzestig jaar ouderenhuisvesting, maar ook inzicht in enkele opvallende karakteristieken van de naoorlogse woningbouw in Nederland.