Vooral door de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog was het alle bevolkingsgroepen in Nederland helder: de toekomst moest beter zijn.
De wederopbouw en industrialisatie kregen een tegenhanger op het platteland.
Met het oog op de eigen voedselvoorziening en de export richtte de rijksoverheid zich op verbetering van de agrarische productiestructuur. Bestaand cultuurlandschap werd doelmatiger benut, minderwaardige grond omgetoverd tot vruchtbaar land.
Hét beleidsinstrument hierbij was de ruilverkaveling. 
 
De auteur beschrijft hoe het platteland in hoog tempo veranderde. Hele streken werden getransformeerd tot rationele productielandschappen. Zoals dit boek met tal van voorbeeld aantoont, was de metamorfose ongekend. Het ging niet alleen om een cultuurtechnische vernieuwing, maar evenzeer om een mentaliteitsverandering. De plattelandsbevolking moest mee in deze moderniseringsgolf.
Talrijke land- en tuinbouwdeskundigen, cultuurtechnici, landschapsarchitecten, sociologen, huishoudkundigen en plattelandsorganisaties waren bij deze drastische omslag betrokken. 
 
Vijftig jaar later, zo eindigt dit boek, ligt er een nieuwe nationale opgave met andere prioriteiten: stadsuitbreidingen, waterbeheer, recreatie en natuur. Weer daagt de maakbaarheid van het Nederlandse landschap beleidsmakers en ontwerpers uit.